دحوالارض را به گسترش زمين از زير کعبه تفسير کرده‌اند.
امام رضا(ع) دراين‌باره مي‌فرمايد:«روز بيست و پنجم ذيقعده (روز دحوالارض) روز ولادت ابراهيم خليل‌(ع) و عيسي مسيح‌(ع) است و روزي است که زمين از زير کعبه گسترده شده است».
همچنين نقل شده است که در چنين روزي حضرت آدم‌(ع) به زمين هبوط کرده است.

دحوالارض در کلام خدا (گيتي‌شناسي دحوالارض، مقدّمه خداشناسي)
به گفته مفسّرين، ايه شريفه «وَالْاَرْضَ بَعْدَ ذلِکَ دَحيها؛ و زمين را بعد از آن با غلتانيدن گسترش داد» (نازعات: 30) اشاره به دحوالارض دارد و «منظور از آن نيز اين است که در آغاز، تمام سطح زمين را آب‌هاي حاصل از باران‌هاي سيلابي نخستين فراگرفته بود. اين آب‌ها به تدريج در گودال‌هاي زمين جاي گرفتند و خشکي‌ها از زير آب سر برآوردند و روز به روز گسترده‌تر شدند تا به وضع فعلي درآمدند.» و نخستين برآمدگي نيز که آشکار شد، کعبه بوده است.
در اين‌باره در ايه ديگري به بياني ديگر مي‌خوانيم: «وَ هُوَ الَّذي مَدَّ الْاَرْضَ؛ و اوست کسي که زمين را گسترش داد».
در تفسير اين ايه نيز آمده است:«خداوند زمين را به‌گونه‌اي گسترد که براي زندگي انسان و پرورش گياهان و جانداران آماده باشد؛ گودال‌ها و سراشيبي‌هاي تند و خطرناک را به وسيله فرسايش کوه‌ها و تبديل سنگ‌ها به خاک پر کرد و آنها را مسطح و قابل زندگي ساخت؛ درحالي‌که چين‌خوردگي‌هاي نخستين آن، به‌گونه‌اي بودند که اجازه زندگي به انسان را نمي‌دادند».
بي‌گمان دحوالارض، نماد مهرورزي و رحمت پروردگار به بندگان خويش و سرآغاز آمادگي و فروتني کره زمين براي زندگي و سکونت آدميان بر روي آن بوده است. از اين رهگذر پاسداشت دحوالارض، پاسداشت انبوهي از نعمت‌هاي بي‌پايان خداست که به تدريج بر چهره زمين ساخته و پرداخته شده است تا انسان‌ها، با آرامش بر روي اين کره خاکي زندگي کنند.